Добавлено (16.12.2012, 20:35)
---------------------------------------------
Сен менда бору, мен сенда
йўқман.
Мехр учун ёлғонга юмилганди
кўзларим. Сени уйқуга
кетишингни пойлаб, тушларимга
овуниб яшайвераман.
Уйғонаман.
Бир куни уйғонаман
барибир. Кўзларим хаққоний
мухаббатдан севинган махал,
сен ғафлатда менга овуниб
юрган бўласан. Фақат мен мехр
учун
кўзларимни ёлғондан юмган
бўлсам, сен эса ёлғонинг учун
мехрибонингдан айрилган
бўласан!
Шундагина тушуниб
етасан...атрофингда на
мехрибонлар ва на ёлғонингга
розилар топилади...
Хаётнинг ўзи
қисқа...муносабатларнинг
эса умри унданда камроқ.
Оз муддатга насия умрнинг,
бир лахзалик хиссиётлари
хаққи, уни ўша хислар
улуғлиги даражасида
ўтказсак яхшимасми?
Вақт ўтар, кўнгил совир,
ишқ сўнар, бошқа хаёт
бошқа тақдир... Ёдга
олгандачи? Гўзал
қадамлардан кўра, юзтубан
йиқилишларни эслаймиз...
Хислар унга
арзимайди...Умр бундай
хотираларга зое...
Қалбим сўқир майли, бу мени
айбим. Сева олибдику сен
соғломни хам...сени эса соғлом
қалбингчи, хаттоки шунга хам
қодир эмасдек.
Сен менда бору...мен сенда
йўқдек...Нигохларингдаги
қахратон қишдек...Сенку
менда ёзсан, оташин олов,
фиғоним кулларин кўкларга
сочган. Сен менинг балоим,
офатим зорим, сен талофат
бўрон, қалб фалокати...
Осойишта қалбинг, хасадим
келди...менингдек ёнмайсан
сокинсан доим. Нечун сен
менда бору, мен сенда
йўқман, довдир хаёлларим
хасадни қучган.Хавас
қилдим бугун
севилганларга, унинг зар
ишқида чўмилганларга, мехр
нурларида аллаланганга,
нечун хасад қилдим ёлғиз
ўзингга?Хамон менда
борсан...тирнайсан
золим...тилкалаб ичимдан
кемириб борим... Нечун
сенда йўқман, нима учун
йўқ? Нечун сенга сингиб
кетмадим хануз?Сен золим
бўлсанг гар, мен бўлай
азиз, равшан этиб турган
энг ёрқин юлдузинг. Сокин
тунингдаги янграган наво,
мен бўлай тонг отиб чиққан
қуёшинг... Ёнишни
истайман кўзларингда мен,
жи