Ösha kuni telefonim juda ko'p va uzoq jiringladi. Kechasi bilan uxlamasdan odnoklassnikida o'tirganim uchun közimni ochishga erinib, uxlashda davom etdim. Lekin telefon qayta- qayta bezovtalanaverardi. Uyqisirab telefon ekraniga qaradim, eng yaqin do'stim - Shahruz. Göshakni ko'tarib javob berdim: "Allo, qalaysan?" Jimlik. U javob bermasdi. "Allo, Shahruz, tinchlikmi? Allo!" Yana jimlik. U mening eng qadrli do'stim bo'lganligi uchun xavotir ola boshladim. "Allo.. allo ..." Uzoq jimlikdan keyin uning qayerdasan og'ayni, degan ovozini eshitdim. "Uydaman, tinchmisan? Nima gap?" "Ha, tinchlik. Hozir ko'chaga chiqa olasanmi?" "Ha, albatta qayerga borishim kerak?" Uyimdan 150 km uzoqlikdagi adressni berdi. "Men shu yerdaman, kelolsang kel, kutaman",- dedi. Bosh qotdi, uning ovozi boshqacha eshitildi. Nimadir bölganinini könglim sezardi. Dadamning mashinasini olib qochishga to'g'ri keldi. Garaj darvozasini ochdim, mashinani xolostoy qilib ko'chamizning boshigacha itarib bordim. O'sha yerda o't oldirdim va aytilgan manzilga yo'l oldim. Roppa-rosa bir yarim soatlarda aytilgan joyga bordim. Lekin u yerda Shahruz yo'q edi. Uning mashinasini ta'mirlab bo'lmaydigan darajada pachoqlanib ketgan holda ko'rib qo'rqib ketdim va unga qöng'iroq qila boshladim. Telefonga javob bermasdi. Qayta-qayta telefon qildim. Özimni koyirdim. Tongda telefonni vaqtliroq kötarmaganim uchun. U javob bermasdi. Nima qilishni bilmay qolgandim. "Sog'mikan? Menga telefon qildiku! Biror kasalxonada bölsa kerak",- deb öylardim. Nihoyat akasiga telefon qilishga qaror qildim: "Aka tinchmisiz? Shahruz qayerda? Nega jimsiz? Allo... allo javob bering..." Yig'i ovozi eshitildi: "Shahruzning umri qisqa ekan, uni topshirib qo'ydik..." Nima???!!! Telefonim qölimdan tushib ketib sochilib ketdi. Butun vujudimni titroq bosdi. Yuragim tez urib, tomog'imga achchiq bir nima tiqildi. Közimga yosh quyilib kelardi. "Bo'lishi mumkinmas! U nega meni kasalxonagamas, bu yerga chaqirdi? Nega yoniga chaqirmadi? Nega?" Keyin darhol telefonimni yig'ib oldim, har tugul yondi. Sms kelgan ekan, ochdim: "Do'stim, seni juda juda yaxshi ko'raman, senga omonatim bor, mashinani bardachokini qara, uni asrab qöy, uzr, shunaqa bo'lib qoldi,meni unutma..." Dodlavordim: "Yo'o'o'o'q!!!" Tel ni endi özim yerga urib chil-chil qildim. Mashinasining yoniga borib bardachokni ochdim va yana yig'ladim: suratlar... Ikkalamizning maktab davrimizda tushgan rasmlarimiz. Yana tilla tross (uni tug'ilgan kuniga men sovg'a qilgandim). Ortga qanday qaytdim, bilmayman. Do'stimni sönggi bor quchdim. Faqat endi u jonsiz edi... Akasi umrining so'nggi daqiqalarida ham qo'lidagi telefonini mahkam ushlab olganligi haqida aytib berdi. Shahruz, og'ayni seni hech qachon unutmayman. Ohirating obod bölsin!
