Aqlimni tanibmanki, közlarim kulmaydi. Men tug'ilganimdanoq ota-onam ajrashishgan. Onamni siqilmasliklari u-n ularni ajrashish sabablarini sira ham so'ramaganman. Otam tirik bölsalarda ota sözini aytmay katta böldim. Onam bizni hech narsaga zoriqtimay östirdi. Lekin bilaman, ularning ham dardi ichida edi. Tunlari mijja qoqmas, ba'zida esa bolalarim öksimasin, meni qiynalganimni bilmasin deb sezdirmasdan yig'lardilar. Otam boshqa uylandi, farzandli ham böldi. Buvam b-n qöshni edi. U yerga borganimda uni quchib menga e'tibor ham qilmasdi. Axir men ham ularning farzandlari edim... Farishta kabi onajonimni yig'lashga majbur qiladigan, öz qizini körganida tanimaslikka oladigan otamni körib, öshandayoq közlarim kulishni unutgandi... Maktabda 8-sinf paytimda oyim b-n akam Rossiyaga ishlash u-n ketishdi. Men esa xolamning qaramog'ida, aniqrog'i qamog'ida qoldim. Qop- qora tun kabi fayzsiz hayot boshlandi. Men bu umrimda hamma narsadan aziz bölgan oilamdan uzoqda, ularni sog'inib yashardim. Har tunda közlarim namlanaverardi, namlanaverardi... Öshandayoq közlarim kulishdan töxtab bölgan bölsa kerak. Nihoyat oyim va akam uyga qaytishdi. Öz uyimizda yana birga yashay boshladik. Endi hamma qorong'u kunlar tugadi, dunyoda hammadan köra baxtli yashayman deb öylagandim. Lekin hammasi xomhayol ekan. Oyim... Ularni judayam yaxshi körardim. Oyimni xastaliklarini eshitganimda yashagim kelmay qoldi. Nega axir? Oyim nima gunoh qilgandi? Hayot buncha beshavqat bölmasa? Oyimni ahvollari og'irlashardi. Ular bölsa, eh... Xudoyim onalarni qanchalik ulug'vor qilib yaratgana? Onamni jonlari uzilish chog'larigacha bizni öylab yashadilar. Akamga singlingga g'amxör böl dedilar, menga akangga mehribon böl dedilar. Bir og'iz ham özlarini gapirmasdilar. Jonim og'riyapti demasdilar. Men esa yig'lardim. Ehtimol közlarim kulgusini onam b-n birga dafn qilgandirman... Oradan 2 yil ötdi. Közlarimni endi hech qachon kulmaydi derdim. Lekin hayotimda u paydo böldi. Diyor... Uni uchratgan kunimdanoq yuragim özgacha ura boshladi. Bilmayman nega, lekin u meni sözsiz tushuna olardi. Uning yoqimli, qalbimga taskin beradigan ovozini eshitgim kelaverardi. Uni sog'inadigan bölib qolgandim. "Nega közlaring kulmaydi?", - söradi bir kuni. Unga hammasini tushuntirishga ojiz edim. Lekin, u qulog'imga shivirlab "sevaman" deganida, yuragimdagi muhabbat olovi taftidan közlarim ilk marta kulganini his qildim. Ha, men baxtni his qila boshlagandim. Ammo baxtimning umri ham oniy ekan. Men uni butun borlig'im b-n sevib borardim. U esa aksincha. Men usiz yasholmasligimni his qilib borardim. U esa aksincha. Nihoyat Diyorni bir qiz b-n birga kördim. Keyin ayrildik. U meni tashlab ketdi. Lekin özi b-n közlarim kulgusini ham olib ketdi... Endi aniq bilmanan, mening közlarim endi sira ham kulmaydi
